حالم بهتره، یکم روحیه گرفتم.

ظهر که رفتم خونه همکلاسیم "م" که یه دوست واقعیه بهم زنگ زد، حال و احوال پرسید و حال مامی رو پرسید و کلی دلداریم داد، دست خودم نبود زدم زیر گریه وقتی فهمید گریه می کنم بیشتر دلداریم داد گفت چیزی نیست با مراعات درست می شه. خیلی بهم روحیه داد و آرومم کرد. واقعا ازش ممنونم.

اینجاهاست که میبینی دوستات چقدر معرفت دارن و وقتی می بینن داغونی بلندت کنن، نذارن تو داغونیت بمونی.

چون واقعا وقتی روحیتو می بازی، یکی باید بیاد بهت روحیه بده.

الان هم تصمیم دارم مامی رو ببرم تا دوباره آزمایش بده و رژیم غذایی رو از دکتر بگیرم و مراقبش باشم. مطمئنم تا سه ماه دیگه حال مامی خوب, خوب می شه.

نظرات شما عزیزان:

علیرضا

ساعت17:29---15 بهمن 1390

- [ایمیل]

امیدوارم منم بتونم کمکت کنم
بی رو در واسی میگم:ببخشید عاشق اسمتم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: